مقدمه: بروسلوز يك بيماري زئونوز است كه انتشار جهاني دارد. اين بيماري از قديم در نقاط مختلف ايران شايع بوده و با توجه به عوارض اقتصادي و پزشكي حايز اهميت است. با توجه به خسارات ناشي از شيوع بروسلوز، كنترل و پيشگيري آن از اولويت ويژه‌اي برخوردار است. تشخيص به موقع و دقيق اين بيماري نقطه شروع هرگونه برنامه موثر به‌منظور كنترل آن در انسان و دام است. روش‌هاي متداول تشخيص هميشه همراه با مشكلات فني براي تشخيص عفونت مي‌باشند. امروزه توجه محققان به روش‌هاي مولكولي و بويژه روش PCR جلب شده است. در اين مطالعه كارآيي يك جفت پرايمر در چند نمونه انساني و حيواني ارزيابي شد. مواد و روش كار: سويه‌هاي استاندارد بروسلا از آزمايشگاه رفرانس تهيه و در شرايط استاندارد نگهداري شدند. كليه مقالات منتشر شده در خصوص پرايمرهاي اختصاصي بروسلا جمع‌آوري و نقاط ضعف و قوت ست‌هاي مختلف بررسي گرديد و پرايمرهاي اختصاصي براي تكثير قطعه ژنومي IS711 با توجه به مزاياي آن انتخاب گرديد. ژنوم سويه‌‌هاي استاندارد استخراج و شرايط PCR در آزمايشگاه بهينه شده و حساسيت و ويژگي آنها تعيين گرديد. در انتها، تمامي سويه‌‌هاي كلينيكي (انساني و دامي) با متد بهينه شده PCR، آزمايش و با روش كشت و نيز نتايج سرولوژيك مقايسه گرديدند. نتايج: نتايج مربوط به آزمايشات كشت و سرولوژي نشان دهنده قابليت‌هاي محدود اين روش‌ها براي تشخيص گونه‌هاي بروسلا مي‌باشد. مطابق اين نتايج در بين 42 نمونه مثبت سرولوژيك تنها از 6 نمونه با روش كشت، باكتري ايزو‌له شد. از ده نمونه دامي كه با روش كشت و PCR آزمايش شدند، حساسيت كشت 40 درصد و حساسيت PCR 60 درصد بود. ضمنا پنج نمونه انساني كه از نظر سرولوژيك مثبت تلقي شده بودند، به همين ترتيب آزمايش شدند كه هر پنج نمونه با روش كشت نيز مثبت گرديدند، ولي تنها چهار نمونه را روش PCR تشخيص داد. بحث: روش‌هاي متنوع تشخيص بروسلا اعم از روش كشت و روش‌هاي سرولوژيك مورد تایید بوده ولي مشكلات و محدوديت‌هاي خاص خود را دارند. از آنجا كه نتايج مربوط به ست‌هاي آزمايش شده هم‌خواني قابل قبولي با يكديگر نداشتند، اين تحقيق به‌منظور دستيابي به يك ست قابل اجرا در آزمايشگاه‌هاي باليني طراحي شد. نتايج حاصله حاكي از كارآيي مناسب پرايمرهاي مورد استفاده است؛ هر چند حساسيت آنها با آنچه قبلا گزارش شده بود مطابقت زيادي نداشت. به‌نظر مي‌رسد با استفاده از شرايط و مواد استاندارد مي‌توان به نتايج بهتري نيز دست يافت. عدم رديابي بروسلا آبورتوس در يك نمونه باليني در اين تحقيق به‌خاطر مشكلات روش تشخيص نبوده است؛ بلكه احتمالا به علت ويژگي بالاي پرايمرهاي مورد نظر بوده است.